Ομηρος των εξαρτήσεων που έχει ένα σημαντικό μέρος του με τον αντιεξουσιαστικό και παραβατικό χώρο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ ο Αλέξης Τσίπρας «απολαμβάνει» «διπλής ομηρίας»: Εκτός των «ημιπιτσιρικάδων» (Ν. Βούτσης) και των «δικών μας παιδιών» (Γ. Δραγασάκης) και των μολότοφ που είναι κακές μόνο αν είσαι στη λάθος πλευρά (Αλ. Τσίπρας), ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει ότι οφείλει την πρωθυπουργία του στον διχασμό και τη βία που προκάλεσε στη διάρκεια των «αντιμνημονιακών αγώνων».

Γι’ αυτό και ο λόγος του ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν ήταν απολύτως καθαρός και απόλυτος κάθε φορά που «δρούσαν» τέτοιες συλλογικότητες ή διάδοχα σχήματα της «φιλοσοφίας» του Δημήτρη Κουφοντίνα.

Αντανακλαστικά

Τα αντανακλαστικά της Κουμουνδούρου υπήρξαν εξαιρετικά γρήγορα μόνο σε μία περίπτωση. Στην περίπτωση της απόπειρας δολοφονίας του 27χρονου αστυνομικού στη Ν. Σμύρνη. Κι ήταν τόσο γρήγορα γιατί ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως η Νεολαία του -που είχε κάνει και καλέσματα συμμετοχής- γνώριζαν πολύ καλά ότι διέτρεχαν τον μεγάλο κίνδυνο της άμεσης ταύτισης με τους παραλίγο εγκληματίες. Δεν άντεχε ο ΣΥΡΙΖΑ να ταυτιστεί με μια ενδεχόμενη δολοφονία ενός αστυνομικού. Αλλωστε την ώρα που εκδόθηκε η ανακοίνωση, δεν ήταν γνωστή η καλή -ευτυχώς- εξέλιξη της υγείας του 27χρονου αστυνομικού. Βέβαια, ακόμα κι αυτή η γρήγορη καταδίκη κατέληγε με το «αθωωτικό» ότι «η βία γεννά βία». Μια προσέγγιση, η οποία «δικαιολογούσε» -εν μέρει έστω- τα παιδιά με τα λοστάρια, τα καδρόνια, τις πέτρες και τις μολότοφ.

Ο Αλ. Τσίπρας και το επιτελείο του γνωρίζουν πολύ καλά -έχουν στη διάθεσή τους ουκ ολίγες μετρήσεις- ότι η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, η οποία συμπεριλαμβάνει κι ένα σημαντικό ποσοστό εκείνων που στις τελευταίες εκλογές ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, δεν θέλει ανομία και ανοχή στην παραβατικότητα στο όνομα μιας δήθεν αριστερής προσέγγισης της καθημερινότητας. Ξέρουν ότι και η φύλαξη των ΑΕΙ και το σπάσιμο του άβατου των Εξαρχείων και το τέλος του πανεπιστημιακού ασύλου για εμπόρους ναρκωτικών ή παρασκευαστές μολότοφ έχουν την αποδοχή της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας. Ενώ η ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ με τον Κουφοντίνα και τον ωμό εκβιασμό του μετρήθηκε ότι έκανε μεγάλη πολιτική ζημιά στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς ενίσχυσε την αίσθηση που υπάρχει σε μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης πως υπάρχει «ιδεολογικός σύνδεσμος» με αυτόν τον χώρο.

Εκνευρισμός

Οι δηλώσεις του Θοδωρή Δρίτσα γι’ αυτό ακριβώς προκάλεσαν τόσο μεγάλο εκνευρισμό στην Κουμουνδούρου και τις αποδοκίμασε, έστω και χλιαρά: Γιατί ο Θ. Δρίτσας είπε χοντροκομμένα αυτό που έλεγαν επί σειρά ετών «τα ναι μεν αλλά» των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Ευλόγως τίθεται το ερώτημα, «αφού ξέρουν ότι πάνε κόντρα στην κοινωνία, γιατί επιμένουν;». Η απάντηση σε αυτό το εύλογο ερώτημα, το οποίο το επικαλούνται και τα νουνεχή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, εντοπίζεται σε δυο βασικά πεδία: 

  1. Στο πολιτικό DNA του κόμματος, το οποίο έχει «πολιτικά γονίδια» συμπάθειας στην παραβατικότητα, η οποία οφείλεται είτε στην κρατική βία είτε στο άδικο σύστημα. Κι εδώ υπάρχει η αφελής ατάκα του Μ. Μπαλαούρα («η 17Ν είχε ένα ιδεώδες υπέρ του ανθρώπου»), που είπε χοντροκομμένα αυτό που ψέλλιζαν ή υπονοούσαν άλλοι. Στο ίδιο DNA υπάρχουν και ο διχασμός και η ταξική σύγκρουση. Αυτό που οδήγησε τον Αλ. Τσίπρα τον Σεπτέμβριο του 2015 να πει με μεγάλη ειλικρίνεια το ιστορικό «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». Κι αυτό που κάνει τον Π. Πολάκη να λέει διαρκώς ότι «την άλλη φορά θα είναι αλλιώς». 
  1. Στους εσωκομματικούς συσχετισμούς. Η ενίσχυση της «Ομπρέλας» με την πλαισίωση των «53» από την «κομματική γερουσία» (Βούτσης, Φίλης, Σκουρλέτης) και κάποιους πρώην προεδρικούς ισχυροποιεί και τις πιο «σκληρές» απόψεις τους. Εν όψει του συνεδρίου, το οποίο δεν εξελίσσεται σε υγιεινό περίπατο για τον Τσίπρα, ο «πρώτος αριστερός πρωθυπουργός» δεν θέλει, αλλά και δεν τον συμφέρει, να αφήσει χώρο στους πιο αριστερούς. Οι έως τώρα ψηφοφορίες που γίνονται στις νομαρχιακές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ έχουν επιφυλάξει οδυνηρές εκπλήξεις στους «προεδρικούς». Με πιο χαρακτηριστική την ήττα του Π. Πολάκη στα Χανιά, όπου έχασε πανηγυρικά την ψηφοφορία.

Παγίδα

Σχεδόν αναγκαστικά ο Αλ. Τσίπρας έχει εγκλωβιστεί στην παγίδα του δήθεν δικαιωματισμού και της επένδυσης στην κοινωνική ένταση. Δεν μπορεί να κόψει με απόλυτο τρόπο τους δεσμούς με το κοινωνικοπολιτικό μπάχαλο, ελπίζοντας ότι ενδεχόμενη κοινωνική αναταραχή θα του εξασφαλίσει το πολιτικό αφήγημα που ακόμα -17 μήνες μετά την εκλογική ήττα- δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει.